ايمن شوندگان
وَ أَمِنَ مَنْ لَجَأَ إِلَيْكُمْ;
و كسى به شما پناه آورد، ايمن گشت.
نتيجه ديگر پيروى از اهل بيت عليهم السلام ايمنى در روز قيامت و روز حساب و جزاست. معلوم است كه در آن جا راه فرارى وجود ندارد، اصلاً جايى نيست كه انسان بتواند به آن جا پناه ببرد تا از عذاب الاهى در امان باشد.
از اين رو، اگر به حساب فردى رسيدگى شد و محكوم گشت كه به جهنم برود كجا فرار كند؟ خداوند در وصف قيامت مى فرمايد:
(ما لَكُمْ مِنْ مَلْجَإ يَوْمَئِذ);1
در آن روز (قيامت) هيچ گونه پناه گاهى (در برابر عذاب الاهى) براى شما وجود ندارد.
آرى، در روز قيامت راهى براى تحصيل امان نيست. مگر مى شود از خدا و حكم او فرار كرد؟ در دعاى كميل مى خوانيم:
ولا يمكن الفرار من حكومتك;2
و گريزى از سلطنت و حكم و فرمان تو نيست.
بنابراين، گرفتاران در آن جا چه بايد بكنند و به كجا بايد اميدوار باشند؟
اميد فقط به خداوند متعال بايد داشت. قرآن كريم مى فرمايد:
(إِنِ الْحُكْمُ إِلاّ لِلّهِ);3
تمام كارها و فرمان ها به دست خداوند است.
در آن جا حاكم مطلق خداوند متعال است. اگر انسان بخواهد اميد نجاتى پيدا كند، بايد به خدا پناه ببرد. قرآن كريم مى فرمايد:
(وَظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللهِ إِلاّ إِلَيْهِ);4
و يقين پيدا كردند كه پناه گاهى (از خشم خدا) جز از طريق بازگشت به سوى او نيست.
آرى، در آن روز هيچ پناه گاهى وجود ندارد مگر اين كه انسان به خدا پناه ببرد و به او توسّل كند، وگرنه راه ديگرى نيست. انسان بايد يك راه پناه خدايى بيابد، از اين روست كه امير مؤمنان على عليه السلام در دعايى عرضه مى دارد:
استشفع بك إلى نفسك;5
تو را به درگاه خودت شفيع قرار مى دهم.
يعنى به رحمت تو متوسّل مى شوم تا از خشم و غضب تو در امان باشم. امام سجّاد عليه السلام در ضمن دعاى عرفه به خداوند متعال عرضه مى دارد:
يا من سبقت رحمته غضبه;6
اى كسى كه رحمتش از خشم و غضبش پيشى گرفته است.
وقتى انسان در روز قيامت درمانده و بيچاره شد، بايد به خداوند متعال متوسّل شود. در آن جا مقرّبان درگاه الاهى از جانب حضرت بارى تعالى اذن دارند كه شفاعت كنند. قرآن كريم مى فرمايد:
(وَلا يَشْفَعُونَ إِلاّ لِمَنِ ارْتَضى);7
و هرگز براى كسى شفاعت نمى كنند مگر اين كه بدانند خداوند از او خشنود است.
1 . سوره شورى (42): آيه 47.
2 . اقبال الأعمال: 3 / 332 (در ضمن دعاء خضر عليه السلام معروف به دعاى كميل رضوان الله عليه).
3 . سوره انعام (6): آيه 57 و سوره يوسف (12): آيه 40 و 67.
4 . سوره توبه (9): آيه 118.
5 . اقبال الأعمال: 3 / 331.
6 . الصحيفه السجاديه الجامعه: 345، اقبال الأعمال: 2 / 108، بحار الأنوار: 91 / 386.
7 . سوره انبياء (21): آيه 28.