حقيقت امر در روايت هاى اين بخش
همان گونه كه ملاحظه شد، روايت هايى كه بيان گر گفتار حق هستند و در كتاب هاى اهل سنّت روايت شده اند، بنا بر آراء و ديدگاه رجالى آن ها به سه قسمت تقسيم مى گردد:
1 . روايت هايى كه به صحّت آن ها اتفاق نظر دارند. اين همان حديث طاووس، از سعيد بن جبير، از ابن عباس است.
2 . روايت هايى كه در اين باب محدّثان نقل كرده اند و درباره سند آن اظهار نظر نكرده اند و حتى پيرامون آن هيچ سخنى به ميان نياورده اند; بلكه مى توان فهميد كه گريزى جز اعتراف به اعتبار اين روايت ها نيافته اند; مانند روايت هايى كه در آن ها مطرح شده كه عدّه اى از پيامبر خدا صلى اللّه عليه وآله در قبال دعوتش درخواست اجر كردند... و خطبه امام حسن عليه السلام پس از شهادت پدر بزرگوارشان و هم چنين سخنان امام سجاد عليه السلام در شام و مواردى ديگر از اين قبيل.
3 . روايت هايى كه در اين زمينه مطرح شده و درباره سند آن ها اظهار نظر شده است.
در بررسى اين سه دسته از روايت ها مى گوييم:
ما درباره دسته نخست ديدگاهى داريم كه در آغاز بخش چهارم مطرح خواهيم كرد.
درباره دسته دوم از روايات به بيان صحت آن ها نيازى نيست; زيرا كه اهل سنّت خود به اين امر اعتراف و اقرار كرده اند.
آن چه كه در صدد بررسى و بحث پيرامون آن هستيم روايت هاى دسته سوم است. ما به طور مفصل در شرح حال راويانى كه در اين روايت ها تضعيف شده اند با تكيه بر سخنان بزرگان جرح و تعديل اهل سنّت، سخن خواهيم گفت تا روشن شود كه همه ادعاهاى آنان بى اعتبار و مردود است.